annem

annemle olan iliskim degisyor. nasil anlatsam... biliyorum 40 yasima geldigimde de annem gibi davranmaya devam edecek- acikmissindir yemek isitayim mi sorular, dikkat ediyormusun kendine gibi sorusturmalar olacak ama istanbul'a tasindigimdan beri bir seyler degisti.

annem hic bir zaman mudahele eden biri olmadi. fikrini istedigim zaman acik ve nettir. onun fikri benim icin hep onemliydi ve cok etkilenirdim. istanbul kararim ne kadar ani de olsa 10 ay bahsetmistim ama ortada plan yoktu. annem plan sever. amerika'yi terk etmem de ani olmustu ve yine plan yoktu. ama nedense bu sefer tepkiler ve sozler az ve ozdu.

istanbul farkli bir hayata adimdi. nasil her tasinma gibi. burdaki tek fark annemin onayini almamistim ve tamamen fikir alisverisi yapmadan attigim bir adimdi. annem alinmaz. destegi hep vardir ama korkulari da var. kiminle kalacagim, ne kadar sureligine, is var mi, sigortasi var mi, maasi nasil... bu sorular benim icin anlamini yitirmisti. kendime olan guvenimi gec, evren'e olan guvenim goklerden yukariya dogru uzaniyordu. ve annem beni izleyerek, ve ben ona anlayis gostererek 6 ayim gecti.

selcuk'taydim gecen haftasonu. haftalardir benim moralimin bozuk oldugunu biliyordu ve soyledigi tek sey "ozledim, gel" dedi. gittim. onceki senelerin sorularini sormadi. sadece kollarindaymisim gibi bana olan guvenini tazeledi ve destekledi. yine destekledi... sessizce.



ihtiyacim olan da buydu. kararlar verdim ve bedeli var her kararin. bozuk kirik dokulen panik olan durum yoktu. istanbul'un dinamigine alismak zaman alacakti. annem bunu benden daha iyi biliyordu. evlenip hemen pakistan'a giden annem kizina verecegi akil ne olabilirdi ki? kendini unutma, dikkatli ol.