hair mafia yine yapti yapacaklarini

beyazlarimi gormuyormusum, gorduklerimi de gormemezlikten. kolaymis bunu yapmak. bunca sene kina kina kina diye bagiran biri olarak artik bu kelimeleri bagirmayacagim cunku boya hayatima girdi. dun.

ahmet senin iyiligin icin yasayan biri. hindistandan once soylemisti ve o zamandan beri de gitmek istiyordum. tam sacimin rengini tutturdu, yani 2 ay sonra sanki alttan farkli bir sac canavari cikiyor gibi olmayacak. boya bitti ve sordum baska yapilacak birsey var mi? bekle dedi, kesim gerekiyor dedi.

ve kesti. insan rahat birakildiginda gercekten guzel seyler uretebiliyor, bilginin kullanilmasi icin, faydasini gorebilmen icin guven tam olmali. herkes gitti geldi muhtesem oldu deyip durdular. banka topantilarina boyle gidebilecekmiyim sordum, gidersin dedi.

ben de tamam dedim.

the new year is upon us

it's here! 2011 is here. it's been a fantastic year of learning- learning from my boss, peers and close friends. and learning doesn't ever finish which is why i have decided to:

(finally) learn how to ski this year
learn how to focus in on subject material in my photography
learn how to communicate and connect with people i meet faster and deeper
learn to be open and explorative and not place judgement

my word this year was absorb
my word next year is going to be expand

hayatim degismekte

degisim ne kadar huzursuzluk verse de degisim gelismek demektir benim icin. degisime acik oldukca da daha anlayisli, esnek ve pozitif oldugumu goruyorum. buna yol acan da beynime giren bilgiler ve dusundugum seyleri degistirmekte sakli. kendi kendime beyin banyosu yapiyorum evet. zihnim acik oldukca da goruyorum ki hayatima sokmak istedigim seylerin yelpazesi inanilmaz genismis ve perspektifim onceden darmis. kucuk adimlarla yavas yavas caktirmadan ama bilincli bir sekilde aliskanliklarimi degistirerek hayatima daha fazla guzellik ve imkan almaya hazirim.

oh be rahatladim. neden bu kadar kasmisim hayret.

taxis in istanbul

i met a sweet lady this past weekend who was overwhelmed with istanbul and it was all because of the scare she got from a taxi driver. it's the taxis out in sultanahmet. they all wait like vultures, don't take locals and take only tourists, and now their most recent scheme is to pretend the 50 TL the tourist gives them is a 5 TL note! the lady said she met 2 other women who had been harrassed and threatened at night coming back from sultanahmet. the taxis also did not leave them at the hotel requested and further away so that they did not get detected by the cameras of the hotel.

so basically they cannot be reported. the women wanted to get out of the car and did not think of getting their license plate. what's more they ended up giving several 50 TL notes until the driver shut up.

now these are some of things that don't just anger me, it embarrasses me. why would anyone want to come back to a place like this after feeling scared and hounded with noone to actually report this to.

i myself have been having issues with taxis- saying they came only 7 TL worth and waited for hours at the stand, that there was too much traffic and they would not go. they would rather not drive and would prefer take people to the airport (sabiha gokcen is best) and that too the long way. some friends of mine and i do it as well call the stand immediately to make them aware of attitudes and i definitely try not to get into taxis that are not from stands.

the taj

success

i have been thinking about success lately, about what it means to be successful. everyone wants to be successful but not many want to pay the price to get from point a to point b. i was chatting with my awesome boss today and we talked about how it is important to be recognized for what you do or create to be deemed successful. just saying "i am successful" in your head is not enough. and i think he is right.

i read john maxwell almost everyday because he is an amazing inspirational person and he says in one of his talks that one can be successful only to a certain point and then it becomes important to be significant- in terms of making a difference in people's lives. i know that what motivates me to get up each morning liking my life and wanting to live it is my desire to make a difference in people's lives as i change myself. noone is going to change me but me alone. and it has to be a conscious decision every single day.

india= colour

rajasthan and its magic

india and the whirlwind

the travel itinerary was perfect, or so i thought. i wanted to make sure we hit the right spots and using the best resources. here's the schedule i came up with:

istanbul- delhi flight 6.5 hours
delhi- agra by train (as soon as we landed): 3 hours
stay a night and hop on agra- jaipur train: 7 hours
stay 2 nights and go to ajmer by train 2.5 hours
stay 2 nights in ajmer and go to pushkar as well, then head off to jodhpur by bus: 5 hours
stay 1 night in jodhpur and go to delhi by train: 11 hours
stay a day in delhi and fly back to istanbul: 6.5 hours

that's a total of 41.5 hours of travel in 8 days and hitting 6 cities.

now that's what i call madness and i didn't realise it until we were doing it.

the great thing was karma and the universe was on our side because india who is notorious for delays was perfect each step on the way. and with a little effort from our side we did not have too many cases of people taking our seats or hassling us too much. friendly people they are who i believe have been taught to say "hello" and "do you need help" as soon as they are able to speak. we saw a deaf couple when we were travelling and thought how interesting it might be to only watch and only feel the vibration caused by the honking, and watching faces, colours and smells...

we travelled rough but compensated for the fatigue by staying in nice havelis (indian mansions where entire families stay), ate food that overwhelmed the taste buds and window-shopped and walked streets that did not believe in sidewalks. we shared everything with camels, cows, monkeys, dogs, scooters, bikes, cars and buses.

india is special. no doubt about it. every second was worth the mental and physical exhaustion. it was both very human and yet very sub-god-like for the potential we saw in ourselves... the potential to be the best person you can be.

feeling right in your skin

i am going to india with my best pal eren this friday. it's like i am almost saying i am going away for the weekend, but india just feels so comfortable, like my own skin. but then again there is excitement and that is going to feel like my skin getting a makeover. i know india creates shifts within and one can only feel it once back. i am going to feel it when getting a manicure or something like that. it's suddenly going to hit me and it could be something as unprofound as:
"i am alive".

i am glad to be alive in the skin i am in...this time around at least.

inancla

kendine inanmak demek- bence- yapmak istedigin herseyi 100% yasamak
pismanlik sifir
inancla bir adim atmak basarina dogru goturur
inanc bir sonraki ondan sonraki adimi attirir ve icindeki gucunu harekete sokar
inanc kendi dogrularini kendine kanitlar

ben kendime inaniyorum
ve kendine inanmak isteyen ve inanan insanlarin aralarinda olmak istiyorum
inancsiz bir hayat zor olur diye dusunuyorum (zaten zor ama zorlastirir)

this whole terrorism concept

i mean the suicide bomber incident right on taksim square where i usually say my goodbyes to whomever (it's the usual parting spot), it subliminally shook me up. i was nowhere near the incident. i was walking out in sultanahmet on a clear sunny day when a friend received news that there had been a blast. the fact that it was a human being with 2 detonating objects on him came a few hours later. and it led me to have some real disturbing dreams that same night. i woke up an emotional wreck the next day and it happened to be monday.

i have done so well protecting myself from media, from television, i have been able to turn the page on newspapers with morbid photos, done well looking away at headlines that start with "death..." that anything that is remotely violent shakes me to the core. and the freaky thing is my astrologer had predicted this last month...

i don't want to be this sensitive and then again i don't want to be de-sensitized either. it's not like violence is going to end, because i know there is a balance we don't see. it's not easy to make sense of it all.

hair mafia

bu sene neye tesekkur etmem gerektigini kendime sormam gerekiyorsa o da hair mafia'daki ahmet'in varligina demem gerekiyor. o bir sac tasarim gurusu. cunku (cok basitce):

ne istedigini dinliyor
genel istediklerini dinledikten sonra profesyonelce kesiyor
muhabbeti tuhaf ve eglenceli
ortam eglenceli ve muzik icini baymiyor
sac yikama bir azap degil (su damlar, sicrar, boynun agririr filan onlar yok)
yaratilan tasarim yuze, saca ve karaktere tam oturan
radikal tasarim yapabilir ama seni okuyabiliyor ve seni zorlamiyor
guven veriyor
harika gozukmeni istiyor, siradan bir insan olmadigin icin siradan bir sac kesimi yapmiyor

eski piyano, siyah masalar, aynalar yuvarlak, eski bir bavuldan cikan fon makinalar, hair mafia televizyonu ama sinekler var ekranda. ortam cezbediyor. hele google yapip websitesine bir goz atildiginda bakiyorsun ahmet bir manifesto yazmis. meditasyon yapar, yurtdisinda yasamis ve sac tasarimi konusunda istanbul'da kendisine ait bir aurasi var.

kotu sacim olmus gecmiste onu anladim.
kesemeyen adama cok gitmisim onu anladim.
hepsi de sagolsun ahmet sayesinde.

yagmur yagarken neler yapilir

en guzeli sevismek olur herhalde
sicak cikolata icilir
yoga yapilir
guzel bir yagmurluk, su gecirmez botlar giyip yuruyuse cikilir, park'ta filan
korku filmi seyredilir ve sonra dalga gecilir
corba icilir
bitkiler sulanmaz
temizlik yapilmaz
dans edilir
tutsu yakilir
isten erken cikilir
hamama gidilir
sokak kedilere mama verilir ve sevilir
gunluguye yazilir
kitap uzun uzun okunur
su damlalarin fotografi cekilir (baya zor)
taksiye binebilmek icin dua edilir
sokaktan hizlica gecen arabalara sovulur
bogaz seyredilir ama vapura binilmez
arkadaslarla planlar yapilir

nerde kalirsam kalayim

hep kendim olmakla ugrasiyorum
ugras olmamali ama iste oyle oluyor
anlamayan yorumluyor yargiliyor
bende yapiyorum bazen kizinca filan
dinleyecek zamani olmayan dinlemiyor
ama
ama zamanlarina deger verenler yanindalar
degerlerini bilenler deger verdiklerine bir sekilde gosteriyorlar

patronuma tesekkur, tepem atinca korkuyor ama sormaktan cekinmiyor
yani korkmuyor aslinda
arkadaslarima gelince yeni yerleri ya onlarla kesfedecegim
ya da onlarin oldugu yere gidecegim
artik tek basima hayatimi surdurme zamani bitiyor

izole degildim, sadece paylasma hissi cok yogunlasti
nerde kalirsam kalayim

insanlar

dunyada cok insan var. ne kadar cok insan varmis. facebook'ta tandigin insanlar, ve facebook'ta olmayan arkadaslar. cok insan var diyorum kendi kendime bu aralar. bunu da dedigim zamanlar kalabalik ortamlarda buluyorum kendimi tabii ki, ama o kalabalikta tanidigm insanlar var. dusunuyorum herkesin hayatlari farkli, istedikleri farkli, gordukleri yasadiklari farkli, ve hep beraber yasiyoruz. inanamiyorum buna. bunca ruh, bunca fikir, ne kadar guzel bir dunya olabilirdik ama neler neler yapiyoruz zamanimizla. daha farkinda olsak, daha fazla gulsek, daha az sacmalasak, daha sabirli olsak. insan olmak kolay degil biliyorum ve hep beraber yasamak hic kolay degil. belki sadece biraz yorgunum.

one of my favorite moments

i love porches. i wish we had them in Turkey. we have balconies here. during my southern visit morning tea and chat on the porch was dreamy. mornings with erica and will on the porch was just not enough.

a few snaps from my american story

alan huffman- the pig roast-er
danny the boxer
will the singer and potter
chandelle the yogini
mohd. ali my high school buddy

jet lag hayatimdan cikti

amerika seyahatlerim uzun ve yorucu olabiliyor. yakin arkadaslarim her bir tarafta, abim kuzey dogu ucta, olmak istedigim yer guney'in icinde. lojistik anlamda bu sefer havalimanlarda ve yollarda gecti. okuyamadigim kitaplari okuyabildim. ve de bir sey anladim: seyahat ettigim zaman cok daha sakin bir insan oluyorum. yani hersey belli ise. eger 24 saat rotar olacak deniliyorsa tam yoginiyim ama iste her yarim saatte bir rotar saati yenileniyorsa ve baglantilar resmin icindeyse o zaman seytanlarim yanima oturmaya geliyor. yanimda arkadasim varsa uzun seyahatlerde guzel geciyor ne aksilik yasanirsa yasansin.

neyse ben bu seyahatlerde yoginiydim. planlar surekli degisiyordu ve hayatimi ona gore uydurmam gerekti, bunda zorluk cikartmadim. degisiklikler esnasinda da bir cok goremeyecegim arkadaslari gorebildim, planimda olmayacagim yerlerde buldum kendimi.

tatilin ortasinda da ben kendimi tatilde olmadigimi hissettim. bu his neden var sordugumda kendime tepeden bir isik belirledi ve bana dedi..yok saka saka. anladim ki amerika benim evim ve evinde oldugun zaman kendini rahat hissediyorsun. 9 sene sonra bunu farkina varmak guzel bir duyguydu.

saatlere yeniden uyum saglamak zaman aldi bu sefer. vucudum degisiyor. neyse jet lag bitti ve resimler geldikce blog'a yazmaya ve amerika'yi anlatmaya devam edecegim.

the american experience

it's been non-stop travelling. and the thing is i have come to the conclusion that i love being in this tight schedule which leads to exhaustion with a hint of exhilaration. here's a snapshot: to alan's and staying at his marvellous antebellum house, meeting up with my camp buddies, going out to natchez, going to a book reading with alan to the delta, flying out to maine and watching the leaves turn, getting on this awesome gadget called the power wing which my nephew is obsessed with, getting picked up by my high school friend i haven't seen since 1993, driving with him from atlanta to nashville, reuniting with my yogini friend chandelle.

it was a packed schedule. i am breathing in nashville. giving a yoga class today, going for an astrological reading tomorrow, driving out to mississippi day after via graceland. en-route to the pig roast. my traveliing comes to an complete circle at alan's. my path somehow always leads to alan and the south.

i love the south.

soon in the south

i will be in the south. deep south with alan, chan, my camp buddies, hopefully folks from my luther days, a weekend with my family. it will be a much needed change of country. no complaints. i just need a break from istanbul and the constant shuffling. there will be some extreme shuffling and socializing in the US no doubt. but i have missed my friends on the other side of the ocean. i don't know what it is with me and south but the clashes within the stets, the rivers and climate, people driving trucks and not cars, just makes it all an interesting kind of funny.

360° zaman tuneli

once bilet abimle alamamistik. abim 25 senelik fan club uyesi ve biletler satisa cikmadan 3 gun once kendisi alabiliyor. biletix izin vermedi. alamadi. benimde hevesim kacti. oteli, abimin gelisini, birlikte U2'yu seyredecegiz hayallerimiz yikildi. kolay olacaksa gidilir dedim. bunu mucadele haline donusturmeyecegim. biletix'te saha sold out ve tribunlerdeki yerler sacma bir para. ama U2 afislerini izliyorum. bu kadar yakinken gitmemek tuhaf irem dedim. tuhaf. amerika'da kac sefer izledin, kendi memleketine geliyorlar ve istedigin de buydu, turkiye'ye bir gun gelecekler dedin ve iste oldu. sonra konsere 3 gun kala kargoda 2 tane hediye bilet geldi. ellerim filan titredi, gozlerim bugulandi ve dondum.

emineyle gittik. 3 defa tribunlerden seyrettim ve kendimi onlardan kesilmis hissediyordum hep. U2'yu gormeyeli 9 sene olmus, sahada olmak kadar guzel birsey yok. neyse emineyle kanyon'da bulusttuk, eren'le bir sigara ictiler ve dolmusa bindik. zincirlikuyu'dan yenibosna'ya geldik. biraz deodorantsiz bir hava vardi anlican. herkes heryerde, metrobus yollarinda yuruyor herkes filan. biz kactik oralardan manav bize minibus gosterdi, stad'a gider dedi ve bindik.

turkiye'nin en yavas dolmusuydu. dolmuslar federasyonu bence o dolmusu copluge filan atmali. aydinlikken binmistik, hava kararmis ve halen yoldayiz. bebekler, cingeneler, anneler, amcalar, bir kac tane U2cular, bi de U2cu olanlar ama gitmeyenler. bi de sagar sofor. yagmur da yagmaya basladi. eh iyi pozitif taraflarina bakalim...bu karanlik koyde yalniz degiliz en azindan. meydan'dan inip yurursunuz denildi. peki. birakildik. meydan dedikler bir bakal ve bir firinci. isik yok. stad nerde? aha stad 4 km otede, isikli tepesi gorunuyor. durum parlak degil.

emine gofret cikarti onu yedik. dusunelim. bir cift yanimizda, kizcagiz usuyor. kocasi cozum ariyor. taksi yok, iftar vakti, kamyonculara mi otostop yapsak diye dusunuyorum. 15 dakika sonra bunlari dusunurken bir araba yanasti stad nerde sordu. emine demez mi "bizi goturursen hep birlikte buluruz". emine yikiliyor ya. pazarliga bak. bindik vinn bastik ve 6 kisi stad'a gitme eylemine girdik. bir yerlerden ciktik ve girilmez yere gelmis olduk. giremezsiniz denildi, sofor cocuk nasil bunalmis, "bana ne" deyip girdi ve bir kac bin kisi ordan giriyor, araba park yerleri duzgun filan. basin'in girdigi yermis ve bu da sonucta bir girismis. bu arada sadece tek bir giris kullaniliyormus. ne sacma. 80,000 kapasiteli stad ve sadece tek giris kullanilacak. toplanti masasinda nasil kararlar verilyor? "evet 40,000 bilet satilmis arkadaslar, 15% arabayla gelecek, tek bir giris kullanilsin", bu mu deniliyor?

girdik, tas toprak, camur, yagmur serpistiriyor. emineyle sahada yerimizi bulduk. sahne muthis, bir uzay gemisi. baya baya uzay gemisi. snow patrol geldi. gun icinde onlari dinlemistim, cok sevdim. sarkici cocuk nasil sevimli ve guler yuzlu. hemen asik oldum. hemen. kirmizi gomlek, beyaz kravat giymis. yavrum. lubnanli, slovaklar, bir cok yerlerden farkli diller yagiyor. 8000 bilet yurtdisina satilmis. hos. snow patrol bitince U2 heyecani 1 saat daha kaynadi ve sonunda ciktilar.

1997'den beri yasadiklarim gozumun onunden bi gecti ve gecti. her sarki onlarla soyledim, agladim, bagirdim, zipladim, boynum yukari baka baka yoruldu ama durmadim, manyaklar gibi guldum, her sarkida sok oldum bunu da soyluyorlar diye...emine yanima cool cool takiliyor dans ediyor, gecmek isteyenleri birlikte civi gibi durup kimildamiyoruz. arkamda bir tip surekli arkami durtuyordu sonra bagirarak fisildadi "dengem bozulyor tutunuyorum bazen" dedi. arkadasinda erkek arkadasi. ona niye tutunmuyorsun sormak istedim ama konusacak vakit yoktu. U2 ile vakit cok degerli.

son sarkilarinda yavas yavas cikmaya basladik. arkadaslarimizin arabasina gittik bulusttuk, herkes ayni anda konusuyor, sucu soruyor "zulfu cikti mi?" cikti dedik cikti. turkiye'ye selami var dedim icimden. bindik arabaya heyecan yuksek, otopark'tan ciktik ve yola donerken araba bi darbe yedi. kafam tavana filan vurdu, soktayim. ciktik. park gorevlilileri hatali yonlendirmeden dolayi arabayi cukurlu seride yonlendirmis. arabanin on tekerlekleri cukurda. 6 kisi onden tuttu, gaza basildi ve araba cikti. biz usluca bindik ve gittik. neydi o filan oldum. ne oldu biraz once?

hersey o kadar hizli gelisiyordu ki. anlik yasamalar. U2'nun verdigi sersemligi ve zihin bosalmasi sabaha kadar devam etti. sanki eski resimlere bakiyorum da yorum yapiyorum gibi. zaman tuneli gibi.

U2 ile yasamak

10 yasimdaydim. U2 hayatima girdi ve sonrada cikamadi. izin vermedim acikcasi. hayatimdaki donum noktalarinda yanimdalardi. ve ne sansliydim ki bir kac kez konserlerinde onlarla birlikte sarkilarini soyleme firsatim oldu.

1997: pop
2000: elevation
2001: elevation 2. tur
2010: 360°

ilki mezun olacaktim, korku doluydum
ikincisi kos koca kamp dunyasindan farkli bir ise ve sehre tasiniyordum
ucuncusu amerika'yi terk ediyordum

ee simdi? farkli bir bakis acinsina adim attim da daha kelimelerle ifade edemiyorum. zamanla hayatimda degisik bir noktada oldugumu anlayacagim ve anlatacagim.

ve de binlerce insan gibi bu aksam hep birlikte olmak beni o kadar heyecanlandiriyor ki. bunun gibi toplumlari birlestiren U2'ya selamlarimi iletiyorum. turkiyemize hosgeldin U2!

tango

tango is not a macho dance. there is more communication happening during a 4 minute dance than in a 4 month relationship. all the dancing i have done has brought me closer to facing my fears in loving, being loved, giving and receiving, and making each step count. quite a bit of yogic action involved actually.

sea kayaking in the aegean

it's going to be cliche but seriously we live in an amazing country. put aside the politics because it is not pretty, the countryside, the coast line and the seasons here are awe-inspiring. we kayaked from datca to selimiye, around some islands, totalling around 55 some kms in 3 days. having done an average of 18 kms per day, a background of wilderness camping with kids sent from juvenile justice etc, this trip was still not easy.

i am afraid i have gotten used to urban living and the maintenance that comes with it. buttt i got used to not looking at myself in the mirror after the end of day 1. pretty quick i'd say. i was kinda surprised to see myself in the mirror of the airport when flying back to istanbul.



how lovely to not have to think about myself for a bit. it was great to be physically exhausted for once, the mental exhaustion gets me real cranky. watching falling stars, the swish of the sea during dream sleep beats any day in the city. any day.

being a woman

it's not easy being a woman, or becoming a woman. what does it take to be one has been on my mind for ages now. there is this underlying flow of consciousness that to be a mother is to be a woman, to be vulnerable is to be a woman. i have been juggling all these concepts for years now and all i can say is that roles exist but it does not define us.

i think i have learned more about how it feels to be a woman in turkey than in any other country probably because i started living here after the age of 26. set aside how women are treated in turkey from the stares on buses to rudeness in cues to how media portrays crying mothers and half naked models; we are living in an age of extremes. a woman with a consciousness of her self- worth to me is a woman. my mother is my role model in this case. she neither denies or accepts the roles that are pressed down upon us in our cultures, she defines her own rules of conduct and behaviour that do not offend or disturb anyone in her area of circumference. her independence is her own to take responsibility for and she compares herself not to others but whether she is living her own standards and the values she calls her own.

she is like spring water, she flows and makes an impression. and nothing stops her from doing anything she wants to do.

reflections

i have crises once every 6 months i think. this year i have had 2 in 2 months. last month it was in luxembourg.

i went to tango class yesterday and had an identity crisis somewhere between a gancho and a pivot. i saw myself so clearly. i saw the same mistakes (i had repeated them yet again) and knew not to do but still out of habit did. every step had to be given space to be experienced, every step was the end of one and the beginning of another. what was this rush i asked myself. what was this feeling of running i have living as though time was short and there was not enough of it. i saw myself so clearly and i knew something had to change.

sometimes

i want to leave...well everything
things make more sense than other days
friends are what keeps me together
chocolate is my jesus
i wish i didn't need anything
my mind is seriously full
i cry for absolutely no obvious reason
i have wondered how people do what everyone calls living
i think about moving yet again
i want to see the light and come back
i don't know much
i need to say "i don't know" simply and with confidence
i want to forget
cooking for someone is fun
a breeze on a hot day (with ice cream) completes the moment
airports just make me sick (but flying doesn't)
showers don't help

su anda ve her zaman

ruzgari ne kadar sevdigimi hatirlatan motor istiyorum.
iyi ki 4 yasindayken okula motorla gitmisim gelmisim. iyi ki sonradan kesfettigim bir mutluluk degil!

kedilerin "basildik" bakisi

bunu burcu gecen gece bogaz'da yururken soyledi. o kadar dogruydu ki! ne bu istanbul'un kedilerin hali. coplukteyken, duvardayken, yolun kenarindayken biz yuruyup gecerken birden kedilerin hepsi (hic biri kasar filan degildi) donup siddetli bir sekilde izliyorlardi. basildik bakisi.

burcu bunu en iyi tarif etmis oldu.

yani burcu'yu anlatmak kolay ama zor da. tanimak icin tanismak gerekiyor. hep enerji doludur, kafasi yaratmaya hedeflenmis ve kitlenmis, zihni acik olan nadir insanlardan ve taklitleri cok basarili. bunun icin zaten keskin zeka gerek. beni taklit edenlerde azdir ha. yapmak icinde iste kisiyi iyi tanimak gerekiyor ya... burcu yaptiginda baya kopmustum.

kisa bir sure icinde bir cok hikayelerimiz oldu. yogada fisildamak olsun, sokagin kenarindaki pizzacida sanat olusumun surecini anlatmasi, hayatimizin hangi yone akiyor teorilerimiz, park'ta bezmek, herkesle dalga gecmek, hepsi burcu'nun gozlerinin isildamasi ve hayati ne kadar cok sevdigini surekli herkesle paylasmasi hayranlikla izledim. dunyayi dolasmis ve istanbul'da iste. tasindigi yerlere kaktusunu goturen, kitaplarini bir raf degil cam kenarina yerlestirmeye seven, sokak kedisini evde ve disarda ozgur bir sekilde yasamasini saglayan, duvarlarina resim cizen bir deli iste.

avrupa'dan istanbul'a donus

2 hafta istanbul'dan uzak kalmak kolay degilmis. tamam cok gezdim, fransizca ogrendim, avrupa'nin en zengin sehirlerinde yasamak nasilmis hissettim. ama istanbul'un heyecani hic bir yerde yok. bana gore en azindan. rahat yerler- luxembourg, belcika, fransa. ve keyif almanin degisik bir duygusunu hissetmis oldum. mucadele yok.

yani yoldaki gecen yaya baya onemli. beynim nasil islemis...emin olmak icin soforlerin gozlerinin icine baka baka geciyordum ilk gunlerde. otobus soforleri herkes oturduktan sonra yoluna devam ediyordu. paris'te luxembourg'ta soforlerle el sallamalar sohbetler iltifatlar. nazik insanlar daha fazla gibi..

istanbul'a dondugumde neler hissedecegim dort gozle bekliyorum. kesin olan:
bogazi gorunce icim acilacak
kendimi hamama atacagim ve sukurler olsun diyecegim
cafelerde geyik ve circir yapmak iyi gelecek
turk kahvesi icecegim
pogaca yiyecegim
uyuyacagim bolca eger becerebilirsem

a bien tot avrupacugum

being elsewhere

it's not home but it's where i am for 2 weeks. it's not vacation, it's work but with friends and people i am familiar with.

it's luxembourg. i didn't even know that was a place before i started this job. and now here i am in luxembourg... the places you will go.

learning french in luxembourg where almost everyone speaks french. should be quick progress. i remembered i used to listen to tapes of french back in pakistan, when i was 10? then i tried 2 years ago 3 nights a week. and now this. it isn't an easy language- no real rules, not much of a pattern which means infinite flexibility. it's week two and i am getting used to this. thankfully my boss is french, there is no way i will be forgetting this language.

i have been out of the irem zone for 10 days now. floating is more like it. i floated on a harley in the countryside of belgium, floated through paris and floating in luxembourg. i thought taking pilates and yoga classes would bring me back to earth and it probably helped that hour before i was back to floating.

it's strange being away from home. i miss istanbul very much. i don't think i have felt connected to anyplace ever before as much as i do now.

paris sneak preview

zorla kendini

haftasonu agva ve sile'ye gittik. arabada sarkilar soylemek, gorduklerini paylasmak, kafa bosaltmak ve sevdiklerinle beraber olmak kendim icin yapacagim en guzel sey. sacmalarken de cikan fikirler aydin fikirler olabiliyor.

mesela bugun dedik, hayatimizda yapmadigimiz bir seyi yapmis olalim.

agva sahilinde yururuken ki baya yurumus olduk, geri donme istegi zayifti ve yagmur bulutlari bile motivasyon getirmemisti. birden ters yuruyelim dedik. saka maka 15 dakika filan sahilde ters yuruduk ve onumuzdeki manzara hep gozumuzun onundeydi. yanimizdan birileri gecti, 5 dakika sonra onlarda ters yurumeye basladilar. birbirimize bakarak uzaklasmaya basladik. ters yurumekte kolay degilmis, sanki arkaya dusuyormusum gibiydi.

enteresandi.

haftada bir hayatimizda yapmadigimiz seyler yapmaliyiz bence. bak ne kadar guzel bir ani olmus oldu...

more family moments

the lightness of success and happiness

it has been a year where i have not sat and evaluated much (as much as last year). i really just want to sit and watch things but it's not going to happen. i haven't allowed it actually.

so here's my plan- i will watch as i move! and hopefully i will feel lighter because seriously lightness is reachable when life just flows and the only way that can happen is to relax but in sync with movement. i mean there is fast movement and there is slow movement. like my boss had said once- if you want anything in life you have to think about time and right timing. for anything to be right these two have to be in synchrony which means one should not hurry. but that doesn't mean one should stop and wait! it's slowing down and watching it alll unfold and fall right into your lap.

so yeah i think something is finally settling into my stubborn psyche....

tiny family members

i was thinking if i was this happy, intelligent, funny and transparent when i was this tiny...

genelde

genelde ask icin ben artik oyle bir sey yok diyorum. her sene asik oldum (4 yasimdan beri), 30'dan sonra biraz zor galiba.
genelde kahve icerken icimden decaf icseydim hiiiic demem demedim.
genelde aileme yakinim ama lojistik anlamda hep uzak olmaya sectim. oyle yani.
genelde olumle ilgili konusmaktan hoslanirim ama cok gozumun onunde olmadigi surece.
genelde arkadaslarim saglam olur.
genelde sevgililerim kapilari ilk ay acar sonra aldirmaz.
genelde yurtdisina gittigimde donerken bavulumda yeni olan nesne ya cikolatadir ya da minik bir kupe.
genelde biri hindistan dediginde susarim ve sevmemisse icimde citcit sesler cikaririm.
genelde cep telefonum pek calmaz, caldiginda da allah allah kim ariyor diye kendime sorarim.
genelde ruhsal terapilere 5 ayda bir giderim, temizlik diyerek iste vucudumun verdigi tepkileri hayranlikla izlerim.
genelde pilates'te hocayi icimde sovuyorum, nasil birini bu kadar acitabilir?? ve sonra harika bir gobek olur?
genelde yasamak istedigim sehirde bisikletle ise gitmek isterim.
genelde ne istedigimi bilirim mesela yoga dersi, sicak cikolata, tek raki, gunlugume yazmak, bahcemi sulamak, arkadaslarla park'ta yurumek, hindistan ve guney amerika'yi dolasmak. onun disinda ne istedigimi bilemeyebilirim.
genelde ilk once sinir olurum sonra sinirlenirim ama artik onuda hemen dile getirmiyorum ki bu cok iyi bir gelisme. sukurler olsun bisi ogrendik!
genelde yagmuru severim ama cama sanki biri surekli vuruyormus gibi olunca uyuyamiyorum.
genelde resimdeki yuz ifadesiyle dolasirim. ama cogu zaman baya gulerim (gulumseme degil).

rome in perspective

all i did was look up in rome. a fantastic city on foot, on bicycle or on a vespa just like audrey hepburn in the "roman holiday". so glad there were fountains everywhere. makes a space refreshing and exciting. i decided that wherever i may live in the future i am going to have a fountain in a little garden with turtles swimming in it.

shahbaz'in hayatima kattiklari

en sevdigin patronunu kaybettiginde insan neler hisseder onu mayis'in ilk haftasinda hissettim. IFC'den ulke yoneticisi izmir'de araba kazasinda kaybettik. ve kac haftadir aklimda. belki 5 kez filan tokalasmissizdir, bir is partisinde, bir restoranda, kanyon'da dukkanlari gezerken filan. hep ve hep efendi, sakin gulumsemesi, gozlerin icine bakip nasilsin derdi, ve senin kim oldugunu bilirdi. her hafta binlerce insanla tanisan tokalasan insan tanisitiklarini tanirdi.

onun olum haberi tango dersime gitmeden once aldim. eren'in buyuk patronuydu. telefonu kapadim ve agladim. kendi patronuma haber verdim. tangoya gittim ama ne yaptigimi pek hatirlayamiyorum. onun kaybi benim kendi hayatimda kaybedeceklerimi hatirlatti ilk olarak, sonra da var olanlarin kiymetini. sevdiklerine sevdigini soylemek, tesekkurlerini iletmek, ozur dilemeyi unutmamak, hepsi hayatimizda ne kadar onemli oldugunu ve bir insanin degerini yuzbinlerce sekilde iletebilmeyi hatirlatti.

istanbul'da bulutlu gunler

burning sage

each time i clean, i burn sage. the native americans knew something good and they were smart to have passed it along. it's a shamanistic tradition and it is a ritual that has become an integral part of my life. especially if i feel tired or rundown...

take a bowl or an ashtray, break up a few stalks of dried sage that you can get from an organic store or bazaar and burn it a bit. the smoke needs to be fanned starting from the main door of the house and trailed along in a clockwise direction as you walk from one room to another. corners like to get smoked out, they don't get much attention you see...

the other thing you need to give more attention to is yourself. i put the smoking sage between my feet and smoke myself out. cleans the aura. and then i take a power nap because the cleansed aura needs to get used to it being clean you know. and a nap can't hurt.

candle gazing and revelations

i have been doing quite a bit of candle gazing with my yoga students. it's a cleansing technique but also one where things that you had not been aware of kind of get revealed to you. the more one does the exercise the more there is to process the information coming at you.

that's the kind of week i have been having.

cok fazla seyler yasaniyor

haberimiz yok, gun icinde o kadar fazla yasamisiz ki...gunlugume bi yazmaya basliyorum, hissettiklerim bir kenara gorduklerim, konusttuklarim, paylastigim binlerce sey olmus. dun deepak chopra okurken agladim. ayurveda gurulari dermis ki senin hissettiklerin vucuduna ve evrenin enerjisine oyle bagli ki, etkilenmemesi imkansiz.

patron yok, ofiste tek olmama ragmen giden gelen cok oluyor. toplantim vardi biriyle. ilk defa tanisyorduk ve 5 dakika icinde masamin arkadasindaki fotograflarima bakip elestirmeye basladi- burayi kes, sunu karanlik yaparsan, bu olmamis, sunun focus yok. yani anlamadim. kimsiniz siz diye agzimdan cikmis. fotograf egitmeniymis is sonrasi. asilan fotolarima bakinca benim tarzim hic degil ve serginiz olsa gelmem dedi. sonra da dalistan bahsetti.

soktaydim. dusunuyorum da...sok oldugumda pek bi mulayim ve herseyi oldugu gibi kabul etme moda geciyorum. 5 saat sonra allahim ne oldu o 20 dakika icinde videoyu geri sariyorum.

herkesin sevgiye, saygiya ihtiyaci var. herkesin. asagidaki guvenlik bana uyanmadik daha galiba dediginde de mutlu oluyorum. ilgi sonucta.

merkezim nerde

bazen kendimi taniyamiyorum, herhalde is hayati, istanbul kosusturmalari, sehrin verdigi ayakta kalma enerjisi ve surekli harekette bulunmak, ben kim oldugumu unutuyorum. ya da kimligimi cozmek icin bu kadar cok farkli seyler yapiyorum. doruk noktasi gecen hafta geldi ve kendimi silkelemek icin rafting yapmaya karar verdim. melen cayi. soguk su, kopuklu sulardan gecmek, yuzmek, koylerde dolasmak, yeni insanlari tanimak. nasil rahatladim. 15 derecelik suya atladim, kopuklu sularin uzerinden gecerken gulme krizleri tuttu, vraklayan yaratiklar simdi ismini unuttum gormek icimi acti.

ertesi gun egeyle edirne'ye gittim. selimiye camii, beyazid'in hastanesi, kervansaray filan, belediye'nin sunumu, grupta sehir planlamacilar, mimarlar, koruma dernek uyeleri, bilgi dolu bir beyinle istanbul'a dondum.

ozumde tek yerde kalmak beni merkezimden uzaklastiriyor. demek bana dolasmak iyi geliyor. patronum pazartesi beni gordugunde "irem geri donmus" dedi.

a weekend away away